ZADBAJ O DZIECIĘCY MÓZG DOMOWE ZASADY EKRANOWE

 https://www.domowezasadyekranowe.fdds.pl/

PROSTE ROZMOWY NA TRUDNE TEMATY

http://gadki.fdds.pl/

Od 2011 roku aż sześciokrotnie wzrosła liczba polskich uczniów, którzy próbowali e-papierosa. Młodzież nie zdaje sobie sprawy, że e-papierosy, tak samo jak tradycyjne papierosy, uzależniają i wpływają negatywnie na zdrowie.

E-papierosy oraz tytoń podgrzewany postrzegane są jako mniej szkodliwe, dlatego młodym ludziom wydają się one szczególnie atrakcyjne. Pozwalają one ukryć młodzieży nawyk palenia. Tym samym eliminują istotny czynnik chroniący ją przed sięganiem po papierosy, jakim jest strach przed wykryciem nałogu przez rodziców. Dlatego też w łatwy sposób otwierają furtkę do palenia papierosów w przyszłości.

W imieniu Ministra Edukacji Narodowej oraz na prośbę Głównego Inspektora Sanitarnego upowszechniamy informacje.

Szczegóły MEN i GIS_Informacja na temat zagrożeń dotyczących e-papierosów

DWIE PÓŁKULE DWA ŚWIATY- ARTYKUŁ ZE STRONY
http://szkolamedialna.pl/category/wychowanie/

DWIE PÓŁKULE DWA ŚWIATY- ARTYKUŁ ZE STRONY
http://szkolamedialna.pl/category/wychowanie/

Jak rozmawiać z nastolatkami

Artykuł ze strony http://sekrety-urody.net/jak-rozmawiac-z-nastolatkami.html

Przeczytaj więcej

 Zapraszamy do odwiedzenia strony- www.madrzy-rodzice.pl

Sprawdź się http://www.madrzyrodzice.tvn.pl/test

Linki do stron internetowych, na których znajdują prezentacje z poradami wychowawczymi:

http://zskesowo.kopi.edu.pl/userfiles/file/logopedia/pdf/jak_mowic_zeby_dzieci.pdf

https://cmsfiles.superszkolna.pl/sites/216/wiadomosci/78130/files/jak_mowic_zeby_dzieci_sie_uczyly.pdf

http://www.sp1raciborz.pl/nawigacja/10_bledow.pdf

Gdy nie chce się uczyć

Wracasz z wywiadówki i aż kipisz ze złości: twoje dziecko ma tyle złych ocen, że trudno w to uwierzyć. Widziałaś, że niespecjalnie przykładało się do nauki, ale żeby aż tak? I co tu robić, gdy gróźb i próśb wygłosiłaś już tysiące i nic one nie dały? Trzeba znaleźć inny sposób.
Dzieci nie lubią się uczyć. Takie są fakty. Jedynie pięć procent tych, które chodzą do szkoły, uwielbia naukę i uczenie się to ich wielka pasja. Rodzice takich dzieci to szczęściarze, którzy wygrali los na loterii. Cała reszta to my – sfrustrowani ojcowie i matki, którzy nie śpią po nocach, denerwując się, co też z ich pociechy wyrośnie.

Pierwszoklasista ma prawo się bawić

Małemu dziecku, które dopiero rozpoczęło naukę, trudno jest wysiedzieć w ławce 45 minut i być skoncentrowanym. A gdy wraca do domu, nierzadko jeszcze musi odrobić lekcje. To dobry czas, by wyrobić w nim pewne nawyki. Zrób razem z nim planszę lub zegar. Zaznacz poszczególne części dnia i zadania dla dziecka. Na przykład po powrocie ze szkoły jest czas zabawy, oglądania krótkiego f lmu lub spotkania z kolegami. Potem obiad, odpoczynek i czas na odrabianie pracy domowej wspólnie z mamą lub tatą (na dobry początek, nim dziecko się przyzwyczai). Jeśli pomagasz dziecku, nie zajmuj się wtedy jednocześnie czymś innym, nie gotuj obiadu, nie rozmawiaj przez telefon. Niech wie, że ten czas poświęcasz wyłącznie jemu. I chwal malucha za każdą rzecz, którą dobrze zrobi. Po kilku tygodniach pozwól dziecku, niech działa samodzielnie, ale pod twoją kontrolą. Zadbaj też o to, by miało po południu dużo ruchu, zabawy i odpoczynku.

Starsze dzieci chwal i nagradzaj

Nic tak nie zachęca do dalszej pracy, jak pochwała. Doskonale to wiemy, choć jesteśmy dorośli. Gdy szef pochwali naszą pracę, czujemy się docenieni. Dla dzieci zachęty i pochwały są potrzebne jak tlen. Tylko nie mogą być nieuzasadnione, fałszywe i na wyrost. Pochwal córkę, mówiąc na przykład: „Widzę, że napisałaś samodzielnie całe ćwiczenie. Cieszę się, że sobie poradziłaś. Jest tu kilka błędów, które teraz razem poprawimy”. Nie mów dziecku, które odrobiło pospiesznie swoje zadanie: „Jest super, ale musimy tu jeszcze sporo zmienić”. Powiedz: „Wydaje mi się, że nie zrobiłeś tego zbyt uważnie. Chciałabym, żebyś to poprawił”. Nigdy nie mów: „Jesteś taki leniwy, nic nie umiesz zrobić porządnie”, bo wtedy dziecko myśli: „Po co mam się starać? Mama uważa, że jestem leniwy. Pewnie ma rację”.
Dzieci uwielbiają być docenione. Jeśli odniosły w szkole sukces, warto go nagrodzić. Nie pieniędzmi, tylko czymś, co sprawi im przyjemność: może będzie to wspólna gra z rodzicami, spacer lub wygłupianie się na dywanie. Nie można świętować każdego dobrego stopnia, ale czasem warto to zrobić, szczególnie gdy to rzeczywiście sukces.

Szkoła to nie wyścig

Każdy z nas chciałby, by jego dziecko odnosiło sukcesy. Łatwo zapominamy, że szkoła to teren ogromnej konkurencji i o sukces jest tam naprawdę trudno. Jeśli każda czwórka lub trójka będzie kwitowana słowami: „A czemu nie lepiej? Nie mogłeś się postarać?”, to dziecko myśli: „Uczyłem się. Dostałem tylko czwórkę. Widocznie jestem beznadziejny”. Lepiej powiedzieć: „Cieszę się, to dobry stopień. Wiem, że sporo umiałeś i wierzę, że następnym razem znów się postarasz”. Poza tym nie pytajmy malucha czy nastolatka po powrocie ze szkoły: „Jak było? Co dzisiaj dostałeś?” Powiedzmy raczej: „Cieszę się, że jesteś już w domu. Chodź tu do kuchni, opowiesz, co się dziś wydarzyło”. Pamiętajmy, że szkoła to także życie towarzyskie, to relacje z nauczycielami, to tysiące wydarzeń. Warto z dzieckiem o tym pogadać. I przede wszystkim wierzmy w nie. I okazujmy to jak najczęściej. Często niepowodzenia w nauce są sposobem na to, by zwrócić na siebie uwagę rodziców. Jeśli poświęcimy dziecku czas i uwagę, najczęściej szybko się kończą. Kiedy więc wrócisz wściekła z wywiadówki, najpierw ochłoń, potem pogadaj z dzieckiem. Powiedz mu: „Mamy problem. Nie wiedzie ci się najlepiej w szkole. Niepokoi mnie to. Jak myślisz, co możemy z tym zrobić?” I posłuchaj uważnie tego, co ci odpowie.

Zasady, których warto przestrzegać:

• Nigdy nie odrabiaj za dziecko pracy domowej. Jeśli czegoś nie potrafi , po prostu z nim usiądź i spróbuj mu to wytłumaczyć.

• Pora odrabiania lekcji powinna być codziennie podobna. Pilnuj tego, a dziecko przyzwyczai się do stałego rytmu pracy. Ułatwi mu to koncentrację na nauce.

• Pilnuj, aby telewizor, komputer, radio i telefon podczas nauki i odrabiania lekcji były wyłączone.

• Nie powtarzaj dziecku wielokrotnie i do znudzenia: ucz się, ucz się. To niepotrzebne i ono na pewno nie znosi, gdy tak mówisz. Zamiast tego pochwal je od czasu do czasu.

• Dziecko podczas nauki powinno robić przerwy. Im młodsze dziecko, tym częstsze przerwy.

• Pamiętaj, nie każde dziecko będzie przynosiło do domu piątki. Ale prawie każde jest do tego zdolne. Mądra zachęta i dobra pochwała czynią cuda.

• Ważniejsze od tego, by twoje dziecko było dobrym uczniem, jest to, by czuło się kochane i wierzyło w siebie.

• Nigdy nie mów: „Jesteś głąbem, jesteś głupi” itp. Nie obrażaj go tylko dlatego, że czegoś nie rozumie i sobie nie radzi. Zawsze próbuj razem z nim rozwiązać problem.

• Pamiętaj, że wielu wybitnych naukowców w szkole było średnimi uczniami. Twoje dziecko kiedyś z pewnością odnajdzie swoją pasję. Nie rób więc z jego niepowodzeń w szkole nadmiernego problemu.

Konsultacja: Krystyna Zielińska psycholog 
Tekst: Jolanta Winiarska “Poradnik apteczny”

PORADY WYCHOWAWCZE

1. Wskazania ogólne:
2. a) chwal za to, co wydaje Ci się normalne i zwyczajne:

– zauważaj przede wszystkim dobre momenty i wyrażaj swoją aprobatę,

– doceniaj samodzielne ubieranie się, odrabianie lekcji czy posprzątanie swojego pokoju (mimo, że są to obowiązki Twojego dziecka),

– zadbaj, aby ilość komentarzy „ganiących” była nawet przeważona (a przynajmniej równoważona) ilością komentarzy „chwalących” (oczywiście nie zgadzaj się na łamanie zasad, koryguj to, co niewłaściwe i egzekwuj poprawę),

1. b) uwaga: chwal za efekty i wysiłek, a nie za talenty:

– zamiast komunikatów: „jesteś świetny” czy „prawdziwy bystrzak z Ciebie” użyj: „widzę, że się napracowałeś przy tym zadaniu z matematyki ”,

– innymi słowy: zamiast oceniać – opisz, czyli np. zamiast komunikatu: „jesteś genialny” użyj następującego: „włożyłeś dużo wysiłku w naukę do tego sprawdzianu” albo zamiast powiedzieć: „pięknie to narysowałaś. Zuch dziewczyna!” (Twoje dziecko niekoniecznie musi się zgadzać z tą oceną) – opisz to, co widzisz (skup się na faktach): „o, narysowałaś błękitne niebo i słońce, a pod nimi – piaszczystą plażę!”,

1. c) powiedz dziecku, co ma robić:

– dzieci potrzebują wiedzieć, co mają robić, a czego robić nie powinny, dlatego staraj się nie formułować komunikatów zaczynających się od słowa: „nie”,

– zamiast komunikatów: „nie biegaj”, „nie krzycz”, „nie huśtaj się na krześle” użyj następujących: „stań tutaj”, „ciszej proszę”, „usiądź prosto”,

1. d) daj wybór:

– np. w sytuacji, gdy dziecko nie chce odrabiać lekcji, możesz powiedzieć: „Chcesz odrobić lekcje przed obiadem, czy po obiedzie?”,

– albo np. w sytuacji, gdy dziecko nie chce założyć czapki, możesz powiedzieć: „To co – czapka czy kaptur?”,

1. e) daj dziecku w fantazji to, czego nie może mieć w rzeczywistości:

– np. „pewnie wolałbyś robić cokolwiek innego niż ćwiczyć na w-fie?” albo „przyjemnie byłoby bawić się cały dzień”,

– możesz używać też tej techniki do motywowania dzieci do wysiłku: „czy nie byłoby wspaniale, gdyby dziś był koniec roku, a ty znałbyś całą tabliczkę mnożenia?”,

1. f) staraj się używać łagodnych zwrotów:

– wydając dziecku polecenia staraj się mówić: „Chciałbym Cię prosić o wyrzucenie śmieci” albo „Wyrzuć śmieci, proszę”. Zauważ, że rozkazujące komunikaty w stylu: „Bierz się do roboty!” lub „Zrób to, już!” mogą rodzić w dziecku opór i bunt (w zasadzie nikt z nas nie lubi, gdy się mu rozkazuje). Oczywiście, zdarzają się również takie sytuacje, że powinnaś wyrazić swój zdecydowany sprzeciw, a w dalszej kolejności wyciągać konsekwencje za niewłaściwe zachowania dziecka. Pamiętaj jednak, że surowe kary za złamanie jakiejś zasady mogą wręcz czynić jakąś rzecz lub czynność bardziej pożądaną,

1. g) staraj się również tłumaczyć dziecku dlaczego coś powinno albo nie powinno zrobić:

– możesz powiedzieć: „załóż czapkę, bo zmarzniesz, a ja martwię się o Ciebie” albo „gdy posprzątasz pokój będzie w nim więcej miejsca na zabawę”.

1. Komunikacja z dzieckiem:
2. a) aktywne słuchanie:

• nazywanie uczuć:

– chodzi tu o wyczuwanie i rozpoznawanie stanów emocjonalnych, w jakich znajduje się dziecko i mówienie o nich,

– innymi słowy: zwracanie uwagi na ton głosu, postawę ciała, gesty, mimikę dziecka i powiedzenie, jakie Twoim zdaniem są jego odczucia,

– przykłady: „Wygląda na to, że ta sytuacja bardzo Cię rozłościła”, „Widzę, że jesteś dziś w dobrym humorze”, „Wydajesz się być zmartwiony. Chciałbym Cię zapytać dlaczego”,

• potwierdzenie uczuć dziecka (zamiast lekceważenia):

– za pomocą wtrącania słów: „ojej”, „rozumiem”, „ach tak” i/lub mruknięć („mhm”…),

• parafrazowanie:

– odtworzenie swoimi słowami tego, co Twoje dziecko powiedziało, aby sprawdzić, czy dobrze zrozumiałaś jego słowa,

– przykłady: „Jeżeli dobrze Cię zrozumiałem, to powiedziałeś, że…”, „Przed chwilą powiedziałeś, że…”,

• skup się na najważniejszym:

– gdy wypowiedź dziecka jest chaotyczna, wybierz z niej najważniejsze informacje,

– przykład: „Powiedziałaś o wielu ważnych sprawach. A co z tego jest dla Ciebie najważniejsze?”,

• zadawanie pytań:

– zadawane dziecku pytania pomogą Ci uzyskać potrzebne informacje, a także sprawdzić czy właściwie zrozumiałeś jego słowa,

– zadawaj dziecku przede wszystkim tzw. pytania otwarte, czyli zachęcające do swobodnej wypowiedzi. Przykład: „Co o tym myślisz?”, „Co chcesz z tym zrobić”,

– tzw. pytania zamknięte pomogą Ci doprecyzować potrzeby i oczekiwania dziecka. Odpowiedź na te pytania brzmi: „tak” lub „nie”. Przykład: „Czyli się z tym zgadzasz?”,

1. b) komunikat „ja”:

– warto stosować ten komunikat zamiast etykietowania,

– sformułowania oceniające postawy, zdolności i możliwości dziecka typu: „Ty bałaganiarzu”, „Leniu jeden!”, „Jesteś nieodpowiedzialny”, itp. powstrzymują dziecko przed aktywnością, atakują je i obwiniają,

– komunikat „ja” sprawia, że rozmowa staje się bardziej otwarta i szczera,

– komunikat „ja” – elementy:

1. opis zachowań drugiej osoby (chodzi o fakty, a nie nasze opinie),

(uzupełnienie: fakty a opinie – rozróżnienie:

przykładowa sytuacja: dziecko potknęło się o krzesło i wywróciło

fakt: dziecko potknęło się o krzesło i wywróciło (opis zdarzenia, tego co widzieliśmy)

opinie: dziecko jest nieuważne, zamyślone, bujające w obłokach, niezdarne (ocenianie dziecka),

2. opis skutków jej zachowań,
3. ujawnienie stanu swoich uczuć,
4. sformułowanie oczekiwanego zachowania w przyszłości,

– przykład: „Kiedy zostawiasz swoje zabawki na dywanie (1), to się o nie potykam (2) i jestem zdenerwowany (3). Chciałbym, żebyś swoje zabawki odkładał na miejsce (4)”.

III. Zachęcanie dziecka do współpracy:

1. a) opisz, co widzisz lub przedstaw problem: „Karton mleka stoi na stole, zamiast w lodówce”,
2. b) udziel informacji: „Dzieci mleko kwaśnieje, gdy nie jest w lodówce”,
3. c) powiedz to jednym słowem (im krótsze przypomnienie, tym lepsze): „Dzieci, mleko!”,
4. d) porozmawiasz o swoich uczuciach (używając zwrotu „ja” lub „ja czuję”): „Dzieci, nie podoba mi się to, że nie chowacie mleka do lodówki”,
5. e) napisz liścik i umieść w widocznym miejscu: „Mleko chowamy do lodówki” (taki liścik można np. przykleić na lodówkę).

1. Dyscyplinowanie dziecka:
2. a) przypomnij:

– np. w sytuacji, gdy dziecko kolejny raz wychodzi z kuchni nie ustawiając krzesła na miejsce, możesz powiedzieć: „Sebastian, krzesło!”,

– możesz też zrobić to gestem np. wskazując palcem krzesło,

1. b) zamień pragnienia w fantazję (zamiast logiki i wyjaśnień):

– np. w sytuacji, gdy dziecko chce się jeszcze się bawić, a Ty przypominasz mu, że to już koniec zabawy, możesz powiedzieć: „To by było coś – bawić się cały dzień” lub „Przyjemnie byłoby bawić się nieprzerwanie”,

1. c) zrozum jego uczucia:

– np. w sytuacji, gdy dziecko gwałtownie gniecie swój rysunek, nad którym długo pracowało, możesz powiedzieć: „Wydaje mi się, że się zdenerwowałeś” i/lub „To przykre, kiedy coś nam nie wychodzi od razu”,

– uwaga: możesz zaakceptować wszystkie uczucia dziecka, ale niektóre z jego zachowań nie powinny być tolerowane! Przykład: „Widzę, że jesteś bardzo zły na brata. Możesz mu to powiedzieć, ale nie bij go!” Czasami musimy wyrazić zdecydowany sprzeciw wobec niewłaściwych zachowań dziecka!

1. d) zastosuj komunikat „ja”:

– np. w sytuacji, gdy dziecko wstało od stołu i nie posprzątało po sobie, możesz powiedzieć: „Jest mi przykro, kiedy nie sprzątasz po sobie, bo muszę to robić za Ciebie. Chciałbym, abyś sprzątał po sobie, kiedy zjesz”,

1. e) daj wybór:

– np. w sytuacji, gdy dziecko nie chce odrabiać lekcji, możesz powiedzieć: „Chcesz odrobić lekcje przed obiadem, czy po obiedzie?”,

1. f) stopniuj reakcję:

– elementy tej strategii:

1. wyraź sprzeciw (mów o konkretnych zachowaniach),
2. powiedz o tym, co czujesz,
3. zapowiedz konsekwencje,
4. wykonaj to, co powiedziałeś,

– uwaga: po każdym z komunikatów daj dziecku czas. Gdy nie pojawia się oczekiwana zmiana – zastosuj następny,

– przykład: pozwoliłaś dziecku obejrzeć film, ale pod warunkiem, że posprząta swój pokój. Dziecko zamiast sprzątać, dokucza młodszemu bratu. W takiej sytuacji możesz powiedzieć: „Nie zgadzam się na takie zachowanie. Skończ sprzątać swój pokój i zostaw w spokoju swojego brata (1). Jestem zła, kiedy nie reagujesz na moje polecenia (2). Jeśli nie posprzątasz swojego pokoju, nie obejrzysz filmu (3). Uprzedzałam Cię – dziś nie ma żadnego filmu (4).”

Opracował Krzysztof Grala – psycholog szkolny na podstawie:

Aronson E., Wilson T. D., Akert R. M. „Psychologia społeczna: serce i umysł”, Wydawnictwo Zyska i S-ka, Poznań, 1997

Faber A., Mazlish E. „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły”, Media Rodzina of Poznań, Inc, Poznań, 1993

Faber A., Mazlish E., L. Nyberg, R. A. Templeton „Jak mówić, żeby dzieci się uczyły w domu i w szkole”, Media Rodzina of Poznań, Poznań, 1996

Pohorecka M. Sofulak-Skibińska „Zaradnik rodzica: podstawowe zasady dobrego komunikowania się z dziećmi”, Wydawnictwo Edukacyjne PARPAMEDIA, Warszawa, 2009

JAK ROZMAWIAĆ Z NASTOLATKIEM?- Opracował Krzysztof Grala – psycholog szkolny na podstawie

1. Potwierdź uczucia nastoletniego dziecka:

Przykładowa sytuacja: nastolatek ma dylemat, czy popilnować dziecka sąsiadów, którym to obiecał, czy iść z kolegą do kina.

1. Pomóż zebrać myśli i nazwij uczucia: „Wygląda na to, że ciągnie Cię w dwie strony. Chciałbyś pójść z kolegą do kina, ale nie chcesz sprawić zawodu sąsiadom”.
2. Potwierdź uczucia słowem lub mruknięciem: „Aha, rozumiem…”
3. Daj w fantazji to, czego nie możesz dać w rzeczywistości: „Ale byłoby wspaniale, gdybyś mógł być w dwóch miejscach jednocześnie”.
4. Zaakceptuj uczucia, ale ukierunkuj postępowanie: „Słyszę, że wolałbyś pójść do kina z kolegą, ale dałeś słowo sąsiadom, że popilnujesz ich dziecka. Oni liczą na Ciebie”.

1. Zachęcanie nastolatka do współpracy:

Przykładowa sytuacja: nastolatek puszcza zbyt głośno muzykę.

1. Opisz problem: „Nie mogę się skupić, kiedy tak głośno gra muzyka”.
2. Opisz, co czujesz: „Uszy mnie bolą od tej muzyki”.
3. Udziel informacji: „Częste narażenie na głośne dźwięki może uszkodzić słuch”.
4. Zaproponuj wybór: „Co wolisz – ściszyć muzykę całkowicie, czy przyciszyć trochę i zamknąć drzwi od swojego pokoju?”.
5. Powiedz krótko: „Jest za głośno”.
6. Określ swoje wartości i/lub oczekiwania: „Powinniśmy się liczyć z tym, że niektórzy mają niską tolerancję wobec głośnej muzyki”.
7. Zrób coś nieoczekiwanego: zakryj uszy dłońmi, wykonaj gest ściszania i pokaż kciuka w górze.
8. Wyraź to na piśmie (napisz na kartce): „Taka głośna muzyka jest dobra w klubie, ale kiedy jesteśmy tylko ty i ja, to jest o wiele za głośno”.

III. Zamiast karać:

Przykładowa sytuacja: nastolatek odrabiając lekcje, wyraża swoją frustrację w postaci wulgarnych słów.

1. Opisz, co czujesz: „Nie podoba mi się, że używasz takich słów”.
2. Określ, czego oczekujesz: „Oczekuję, że znajdziesz jakiś inny sposób wyrażania swojego gniewu”.
3. Zaproponuj wybór: „Posłuchaj, będąc zdenerwowanym możesz o tym porozmawiać ze mną, napisać na kartce, co czujesz albo po prostu używaj innych słów niż te wulgarne”.
4. Pokaż, jak można naprawić swoje postępowanie: „Chciałbym zobaczyć listę słów, których możesz używać zamiast tamtych. Możesz ich poszukać w słowniku” lub: „Myślę, że dobrze byłoby, gdybyś przeprosił za swoje zachowanie”.
5. Przejdź do działania (pozwól dziecku doświadczyć konsekwencji jego zachowania): „Kiedy słyszę te wulgaryzmy, nie mam ochoty Ci wcale pomagać w odrabianiu lekcji”.

1. Wspólne rozwiązywanie problemu:
2. Poproś swoje nastoletnie dziecko, aby przedstawiło swój punkt widzenia.
3. Przedstaw swój punkt widzenia.
4. Zaproś swoje nastoletnie dziecko do wspólnej burzy mózgów.
5. Zapisz wszystkie pomysły – nie oceniając ich.
6. Przejrzyjcie listę i zadecydujcie, które pomysły chcecie wprowadzić w życie.

1. Wyrażanie złości:

Przykładowa sytuacja: nastolatek wyszedł z domu i po raz kolejny zapomniał zamknąć drzwi.

1. Powiedz, co czujesz: „Kiedy wychodzisz z domu i zapominasz zamknąć drzwi bardzo się boję, że ktoś obcy może wejść do naszego domu”.
2. Powiedz, czego sobie życzysz i/albo oczekujesz: „Oczekuję, że kiedy będziesz wychodził z domu, będziesz sprawdzał, czy drzwi są zamknięte”.

1. Wyrażanie uznania:

Przykładowa sytuacja: nastolatka zadzwoniła do matki z wiadomością, że spóźni się na obiad.

1. Opisz, co zrobiło Twoje dziecko: „Chociaż denerwowałaś się z powodu próby, to zadbałaś o to, żeby zadzwonić, kiedy zorientowałaś się, że spóźnisz się na obiad”.
2. Opisz, co czujesz: „Dzięki temu, że zadzwoniłaś oszczędziłaś mi zmartwienia. Dziękuję Ci”.

VII. Rozmowy z dzieckiem na ważne tematy (np. używek, relacji damsko-męskich, itp.):

– wykorzystuj codzienne sytuacje do nawiązania rozmowy, np.:

• słuchając radia,
• oglądając telewizję,
• czytając czasopismo,
• oglądając film,
• czytając codzienną gazetę,
• słuchając muzyki, itp.,

– zadawaj dziecku pytania związane z treściami pojawiającymi w mediach, np.:

• „Co o tym sądzisz?”
• „Jaka jest twoja opinia na temat?”
• „Czy według Ciebie to, co mówią w telewizji jest prawdą?”
• „Czy myślisz, że stosunki damsko-męskiej wyglądają tak w rzeczywistości?”
• „Czy Twoim zdaniem świat przedstawiony w tej grze komputerowej jest prawdziwy?”
• „Chciałbym, żebyś przeczytał ten artykuł i powiedział mi, czy zachowanie tej osoby Ci się podoba”, itp..

Opracował Krzysztof Grala – psycholog szkolny na podstawie:

Faber A., Mazlish E. „Jak mówić, żeby nastolatki nas słuchały. Jak słuchać, żeby z nami rozmawiały”, Media Rodzina, Poznań, 2006

JAK OBLICZYĆ ŚREDNIĄ WAŻONĄ?

W e-Dzienniku średnie liczy się przy pomocy tzw. współczynników wagowych.

Sposób liczenia średniej ważonej opisany jest poniżej:
Przykład:
W systemie znajduje się Uczeń Jan K., który uczęszcza do Szkoły Podstawowej. 
Uczeń ma następujące oceny: 4,3,4+,4-

Średnia arytmetyczna z jego ocen wynosi: ~3,8

Można obliczyć średnią ważoną dla Ucznia wykorzystując do tego współczynnik wagowy (odpowiednio dla ocen jest to: 1 dla 4, 2 dla 3, 3 dla 4+ oraz 2 dla 4-):

x = (( 1 * 4 ) + ( 2 * 3 ) + ( 3 * 4,5 ) + ( 2 * 3,75 )) / 8 = ~3,9

Należy pamiętać, że zgodnie ze wzorem , oceny, które posiadają większą wagę będą miały większy udział w średniej niż dane, które posiadają mniejszą wagę. Jeżeli dochodzi do sytuacji, w której oceny posiadają takie same współczynniki wagowe, średnią liczy się jak średnią arytmetyczną.

Wniosek o przyjęcie dziecka do szkoły

 Wnioski oraz inne dokumenty potrzebne do zapisania dziecka do klasy pierwszej (NABÓR DO SZKOŁY) dostępne na stronie miasta Zielona Góra